Α ρε Μαρία!

Γιατί καλό μου το έγραψες εκείνο το μέιλ; Κι άντε το έγραψες, έπρεπε και να το στείλεις; Γιατί με βάζεις να αθετώ αποχαιρετισμούς; Δεν είναι στις συνήθειές μου η αθέτηση. Την απεχθάνομαι. Γιατί με βάζεις να διαβάζω πάλι δηλώσεις σαχλών πολιτικών;... Γιατί θες να με κάνεις να βλέπω σούργελα τύπου Τσίπρα να χαριεντίζονται παίζοντας με σωσίβια με τον Mr Nothing, Μπαν Κι – Μουν, εις μνήμην αμέτρητων πνιγμένων προσφύγων και μεταναστών;

Γιατί, αγαπητή Μαρία, με υποχρέωσες να διαβάζω χλευαστικά σχόλια για τη δήλωση του Κάμερον ότι θα παραμείνει πρωθυπουργός της Βρετανίας είτε κερδίσει είτε χάσει στο δημοψήφισμα για την παραμονή της χώρας του στην Ευρωπαϊκή Ένωση· σχόλια γραμμένα από ανθρώπους που έχουν καταπιεί αμάσητο το γεγονός ότι ο έλληνας πρωθυπουργός δήλωνε πριν το δημοψήφισμα του Ναι ή Όχι «Θα σεβαστώ το “ναι”, δεν μπορώ να το υπηρετήσω» κι από την επόμενη ημέρα υπηρέτησε το Ναι plus σαν να μην είχε κερδίσει το Όχι;

Γιατί, Μαρία, θες καλοκαιριάτικα να διαβάζω δηλώσεις της Φώφης με τις οποίες καταγγέλλει τον δικομματισμό ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ; Η Φώφη, Μαρία! Ναι, το κατακάθι της μνήμης καταγγέλλει τον δικομματισμό κι εγώ παθαίνω εγκεφαλική δηλητηρίαση από χαλασμένες δηλώσεις.

Γιατί, Μαρία, με βάζεις ν’ ανεβάζω πίεση βλέποντας τον λειψόμυαλο Κούλη να χαμογελά άνευ λόγου, να παίρνει άγριο ύφος άνευ λόγου και γενικώς να κάνει μουτσούνες εκτός χρόνου σαν τους υπότιτλους ταινίας που δε συντονίστηκαν με τα στόματα των ηθοποιών; Γιατί να πρέπει να παρακολουθώ τον λειψόμυαλο να χαίρεται επειδή ο Στουρνάρας συμφώνησε μαζί του για το πλεόνασμα λες και είχαν διαφωνήσει ποτέ σε κάτι, οτιδήποτε;

Γιατί, Μαρία, πρέπει να παρακολουθώ τον Πολάκη – φτυστός ο Αραβαντινός – να τσαμπουκαλεύεται εκ του ασφαλούς και να κατασκευάζει μαζί με τον Φίλη το δικό τους αποπροσανατολιστικό δελτίο ειδήσεων; Τι ήταν ο Πολάκης και ο Φίλης πριν βάλουμε τα χεράκια μας και βγάλουμε τα ματάκια μας; Πόσα γραμμάρια να ζύγιζε η σημασία τους; Ποιος τους έδωσε το δικαίωμα να πατάνε τώρα με μαύρες μπότες στα μυαλά μας και να τα λιώνουν σαν κατσαρίδες; Εμείς τους το δώσαμε, Μαρία.

Αλλά έχεις δίκιο. Δύο εσείς κι άλλοι δύο εμείς τέσσερις. Πέντε μαζί με την Αδίστακτη. Θα υπάρχουν κι άλλοι, δε μπορεί. Που σιχαίνονται ν’ ασχολούνται και μετά ξαναθυμώνουν. Κάποια στιγμή θα συναντηθούμε. Και θα μετρηθούμε. Σε κάποιο δρόμο, κυνηγώντας τους. Κάποια στιγμή, ακόμη κι όσοι απομείνουν να πιστεύουν ότι αυτό το πράγμα είναι Δημοκρατία, θα σκεφτούν ότι μόνο με την αποχή από τις εκλογές μπορούν να βάλουν τους όρους τους για τον ελάχιστο σεβασμό τους. Θα καταλάβουν ότι η συμμετοχή στο παιχνίδι των ατζέντηδων ενός λαού και των κτηματομεσιτών μιας χώρας είναι στημένο κι από πριν ξεπουλημένο.

Συνεχίζουμε…

KARTESIOS

πηγή