Η φορολογία των ακινήτων και τα δάνεια των τραπεζών βρίσκονται πάντα στην πρώτη γραμμή της ειδησεογραφίας και τροφοδοτούν την πολιτική ένταση. Οι υπέρμετροι φόροι και οι παράλογες επιβαρύνσεις δημιουργούν ένα ασφυκτικό συναίσθημα στον πολίτη, που βλέπει...να εφαρμόζονται μέτρα στήριξης μόνο του τραπεζικού συστήματος, ενώ αυτός «αιμορραγεί». Την ίδια ώρα, καλείται να μην έχει «κόκκινο» δάνειο, να καταβάλλει κάθε μήνα τις φουσκωμένες δόσεις των δανείων, μαζί με τα χαράτσια. Παράδοξο και εξωφρενικό είναι το γεγονός, ότι το ακίνητό του είναι υποθηκευμένο στην τράπεζα. Δηλαδή ουσιαστικά δεν του ανήκει.
Στην ιστορία αυτή, πρωταγωνιστής είναι ένας λησμονημένος δικηγόρος και πολιτικός, ο οποίος μεταπολεμικά ηγήθηκε ενός ισχυρού κινήματος για την επιστροφή των ακινήτων, στα χέρια όσων τα είχαν χάσει κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Ο δικηγόρος Αντώνης Αθηνογένης ηγήθηκε της προσπάθειας να πάρουν πίσω τα σπίτια τους, τα θύματα των μαυραγοριτών
Το κίνημα για την επιστροφή των ακινήτων που εκποιήθηκαν στην κατοχή Πρόκειται για τον Σμυρνιό δικηγόρο και πολιτικό, Αντώνη Αθηνογένη. Στην κατοχή είχε χάσει το σπίτι του. Το πούλησε έναντι μικρού τιμήματος, ώστε να εξασφαλίσει τρόφιμα για την επιβίωση της οικογένειάς του. Φυσικά δεν ήταν ο μόνος. Μαυραγορίτες, αρπακτικά της νεότερης ιστορίας, μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα είχαν αποκτήσει τεράστια περιουσία, αγοράζοντας σε εξευτελιστικές τιμές, ότι μπορούσε να ανταλλαχθεί με λίγες οκάδες λάδι, αυγά, ψωμί και κρέας.
Η ανθρωπιστική κρίση του φρικτού χειμώνα του 1941 αποδεκάτισε κυρίως τα μεγάλα αστικά κέντρα. Η κρίση που είχε προκαλέσει η γερμανική κατοχή, είχε πάρει διαστάσεις ολέθρου. Από τη μία, οι Ναζί λεηλατούσαν την αγροτική παραγωγή και από την άλλη, έκλειναν τα μάτια στα εγκλήματα των ληστρικών συνεργατών τους, που αντάλλασσαν έναν τενεκέ λάδι με ακριβές μονοκατοικίες στο κέντρο της Αθήνας.
Το κίνημα για την επιστροφή των ακινήτων που εκποιήθηκαν στην κατοχή Πρόκειται για τον Σμυρνιό δικηγόρο και πολιτικό, Αντώνη Αθηνογένη. Στην κατοχή είχε χάσει το σπίτι του. Το πούλησε έναντι μικρού τιμήματος, ώστε να εξασφαλίσει τρόφιμα για την επιβίωση της οικογένειάς του. Φυσικά δεν ήταν ο μόνος. Μαυραγορίτες, αρπακτικά της νεότερης ιστορίας, μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα είχαν αποκτήσει τεράστια περιουσία, αγοράζοντας σε εξευτελιστικές τιμές, ότι μπορούσε να ανταλλαχθεί με λίγες οκάδες λάδι, αυγά, ψωμί και κρέας.
Η ανθρωπιστική κρίση του φρικτού χειμώνα του 1941 αποδεκάτισε κυρίως τα μεγάλα αστικά κέντρα. Η κρίση που είχε προκαλέσει η γερμανική κατοχή, είχε πάρει διαστάσεις ολέθρου. Από τη μία, οι Ναζί λεηλατούσαν την αγροτική παραγωγή και από την άλλη, έκλειναν τα μάτια στα εγκλήματα των ληστρικών συνεργατών τους, που αντάλλασσαν έναν τενεκέ λάδι με ακριβές μονοκατοικίες στο κέντρο της Αθήνας.
Υπολογίζεται ότι κάτω από αυτό το καθεστώς της αφόρητης πίεσης, 400 χιλιάδες πολίτες πούλησαν μέρος ή το σύνολο της περιουσίας τους. Ο Αθηνογένης, το 1946, ηγήθηκε της προσπάθειας να επιστραφούν τα σπίτια που είχαν χαθεί. Για αυτό το σκοπό, συνέταξε αναλυτική λίστα των ακινήτων που εκποιήθηκαν, αλλά και ξεχωριστή λίστα με τα ονόματα αυτών που τα είχαν αρπάξει. Η λίστα αυτή είχε 40 χιλιάδες αγοραστές. Δημιουργήθηκε όμως και μια δεύτερη λίστα, με ονόματα μεγαλεμπόρων, που είχαν «αγοράσει» από 10 έως 50 ακίνητα ο καθένας!
Οι εφημερίδες προέβαλαν το δράμα όσων έχασαν την περιουσία τους. Υπολογίζεται ότι ξεπέρασαν τους 400 χιλιάδες Ο Αθηνογένης ήταν πάντα μαχητής και πραγματικός πατριώτης. Πολέμησε ως εθελοντής στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, αργότερα βρέθηκε στα πεδία των Βαλκανικών πολέμων για την απελευθέρωση της βόρειας Ελλάδας και οργάνωσε μυστικές αποστολές Μικρασιατών εθελοντών. Ταυτόχρονα, ήξερε τις κακοτοπιές της πολιτικής, καθώς πριν από τη δικτατορία του Μεταξά, είχε διατελέσει βουλευτής, αντιπρόεδρος της βουλής και υπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας στην κυβέρνηση Κονδύλη. Δεν ήταν κομμουνιστής. Ούτε καν τους συμπαθούσε. Αλλά όταν είδε ότι η κεντρική πολιτική σκηνή του γύρισε την πλάτη, δεν υποχώρησε και συμμάχησε με όσους είχαν διάθεση να αγωνιστούν στο πλευρό του. Ήξερε ότι θα βρει ισχυρές αντιστάσεις, αλλά οργάνωσε μεγάλες συγκεντρώσεις και μετέτρεψε τη διαμαρτυρία σε μαζική λαϊκή κατακραυγή.
Οι δωσίλογοι, μετά τον πόλεμο, είχαν ενταχθεί με τη δύναμη του χρήματος στην νεοελληνική πραγματικότητα, είχαν πρόσβαση στα κόμματα, επηρέαζαν τη δικαιοσύνη και πίεζαν να μην ψηφιστεί νόμος που θα τους έπαιρνε πίσω την περιουσία που απέκτησαν παράνομα σε βάρος των τίμιων Ελλήνων.
Είχαν καταφέρει, μάλιστα, να φέρουν στη βουλή, μέσω ενός ακροδεξιού σχηματισμού, πρόταση νόμου για νομιμοποίηση όλων των αγορών επί κατοχής, με αντάλλαγμα έναν ειδικό φόρο ακινήτων. Το τρομερό δεν είναι ότι το Κόμμα των Εθνικοφρουρών το προώθησε, αλλά ότι υποστηρίχτηκε από τον Εμπορικό Σύλλογο της Αθήνας. Η μάχη ήταν σκληρή, αλλά ο Αθηνογένης νίκησε στα σημεία. Το 1949 κατάφερε να φέρει άλλο νόμο στη βουλή, που προέβλεπε την επιστροφή των σπιτιών για 250 χιλιάδες πωλήσαντες, αλλά χωρίς τιμωρία των ενόχων. Οι μαυραγορίτες έμειναν ανέγγιχτοι και στο απυρόβλητο. Μάλιστα, προσέφυγαν στον Άρειο Πάγο και κατάφεραν να μπλοκάρουν την άμεση επιστροφή των ακινήτων που κατείχαν. Το ανώτατο δικαστήριο έκρινε τότε ότι ο νόμος περί ακύρωσης αγοραπωλησιών επί κατοχής ήταν… αντισυνταγματικός. Από την απόφαση αυτή εξαιρέθηκαν ευτυχώς μόνο οι μικροϊδιοκτήτες. Κάτι ήταν κι αυτό.
Ο Αθηνογένης πέθανε το 1963, σε ηλικία 88 ετών. Η μόνη τιμή που του έγινε ήταν να δώσουν το όνομά του σε έναν δρόμο στη Νέα Σμύρνη. Τουλάχιστον οι Μικρασιάτες τον θυμήθηκαν. Η ιστορία αυτή είναι σίγουρα διδακτική για αυτούς που θα επιχειρήσουν να αναλύσουν για μια ακόμα φορά το θέμα των πλειστηριασμών. Γιατί η εκποίηση της στέγης των πολιτών γράφτηκε με μαύρα γράμματα πριν από 70 χρόνια και οι πληγές στην ελληνική κοινωνία ακόμα δεν έχουν κλείσει. Ας μην ανοίξουν άλλες.
Είχαν καταφέρει, μάλιστα, να φέρουν στη βουλή, μέσω ενός ακροδεξιού σχηματισμού, πρόταση νόμου για νομιμοποίηση όλων των αγορών επί κατοχής, με αντάλλαγμα έναν ειδικό φόρο ακινήτων. Το τρομερό δεν είναι ότι το Κόμμα των Εθνικοφρουρών το προώθησε, αλλά ότι υποστηρίχτηκε από τον Εμπορικό Σύλλογο της Αθήνας. Η μάχη ήταν σκληρή, αλλά ο Αθηνογένης νίκησε στα σημεία. Το 1949 κατάφερε να φέρει άλλο νόμο στη βουλή, που προέβλεπε την επιστροφή των σπιτιών για 250 χιλιάδες πωλήσαντες, αλλά χωρίς τιμωρία των ενόχων. Οι μαυραγορίτες έμειναν ανέγγιχτοι και στο απυρόβλητο. Μάλιστα, προσέφυγαν στον Άρειο Πάγο και κατάφεραν να μπλοκάρουν την άμεση επιστροφή των ακινήτων που κατείχαν. Το ανώτατο δικαστήριο έκρινε τότε ότι ο νόμος περί ακύρωσης αγοραπωλησιών επί κατοχής ήταν… αντισυνταγματικός. Από την απόφαση αυτή εξαιρέθηκαν ευτυχώς μόνο οι μικροϊδιοκτήτες. Κάτι ήταν κι αυτό.
Ο Αθηνογένης πέθανε το 1963, σε ηλικία 88 ετών. Η μόνη τιμή που του έγινε ήταν να δώσουν το όνομά του σε έναν δρόμο στη Νέα Σμύρνη. Τουλάχιστον οι Μικρασιάτες τον θυμήθηκαν. Η ιστορία αυτή είναι σίγουρα διδακτική για αυτούς που θα επιχειρήσουν να αναλύσουν για μια ακόμα φορά το θέμα των πλειστηριασμών. Γιατί η εκποίηση της στέγης των πολιτών γράφτηκε με μαύρα γράμματα πριν από 70 χρόνια και οι πληγές στην ελληνική κοινωνία ακόμα δεν έχουν κλείσει. Ας μην ανοίξουν άλλες.
Χρίστος Βασιλόπουλος
Ολόκληρο το σύγχρονο χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι εξέλιξη της ανομοιογενούς κατανομής του φυσικού πλούτου (καλιεργήσιμες και δασικές εκτάσεις, υδροφόρος ορίζοντας και ορυκτός πλούτος) η οποία αρπάζεται κάτω από το νόμο του ισχυρού από καταβολής κόσμου. Το χρήμα ως ανταλλακτήριο μέσο ξεκίνησε με την ρεαλιστική του μορφή σε πολύτιμο μέταλο, πέρασε από απλό μέταλο και στη συνέχεια σε χαρτονόμισμα με την μορφή "υποσχετικής - εγγυητικής με αντίκρισμα πολύτιμου μετάλου" και κατέληξε σήμερα μια καθαρή λογιστική αριθμομετρία στην μορφή των τριών λογιστικών στηλών "χρέωση - πίστωση - υπόλοιπο". Το δικαίωμα της "εστίας" με την σημερινή μορφή της κατοικίας (ως ελεύθερη χρήση γης για την αυτοδιάθεση και την δημιουργία των συνθηκών συντήρισης της ζωής) είναι ανθώπινο δικαίωμα το οποίο καταπατείται από το διεθνές τραπεζικό σκυλολόι, με τις ευλογίες των πολιτικών και κατ επέκταση και πάλι στρατιωτικών και γενικά ένστολων δομών, οι οποίες "προστατεύουν" υποτίθεται το "κοινό καλό". Μπούρδες! Η αρπαγή συνεχίζεται σε παγκόσμιο επίπεδο με ρυθμούς μεγαλύτερους απ ότι στα αρχαία χρόνια και με μεθόδους που στη βάση τους δεν διαφέρουν σε τίποτα από εκείνες των μεταναστευτικών φύλλων της αρχαιόητας. Η επανάσταση με την μορφή της λαικής εξέγερσης έδειξε από ανέκαθεν και κυρίως τα τελευταία 500 χρόνια ότι δεν μπορεί να καταφέρει τίποτα το σημαντικό και μόνιμο - ο νόμος της ζούγκλας είναι φυσική επιλογή και δεν πρόκειται να καταργηθεί ποτέ. Ο σκεπτόμενος άνθρωπος όμως μπορεί αν θέλει να πολεμήσει το κακό μέσα στο ίδιο το μαιευτήριο του - μέσα από το ίδιο το χρεωπιστωτικό σύστημα με μία οργανωμένη και ελεγχόμενη (από 5-10 φωτεινά πνεύματα) ΚΑΤΑΡΕΥΣΗ.
ΑπάντησηΔιαγραφή