"Όλα για τον εαυτό μας και τίποτα για τους άλλους"

Καθώς αποφεύγω την τηλεόραση σε επίπεδο ενημέρωσης, άκουσα σε κάποιο κανάλι βιαστικά τις απαιτήσεις των δανειστών. Όλες μα όλες, έχουν τόσο ξεκάθαρη ταξική στόχευση που, υπό φυσιολογικές συνθήκες, εργάτες, υπάλληλοι και συνδικάτα θα έπρεπε να έχουν παραλύσει τη χώρα, περνώντας στην αντεπίθεση...

Συγκεκριμένα, καταγράφω όσες απαιτήσεις των δανειστών συγκράτησα:

1. Άνοιγμα των ομαδικών απολύσεων

2. Κατάργηση 13ου και 14ου μισθού

3. Δικαίωμα ανταπεργίας για τα αφεντικά (λοκ-άουτ)

4. Περιορισμός συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και αδειών

5. Νομοθέτημα που να περιορίζει το δικαίωμα στην απεργία

Με λίγα λόγια, οι «από τα πάνω» ζητούν την κυριολεκτική ισοπέδωση κάθε εργατικού δικαιώματος, σε βαθμό που κι αυτός ακόμα ο Φιλελεύθερος διανούμενος Άνταμ Σμιθ είχε περιγράψει ως «αισχρό απόφθεγμα» των αφεντικών, δηλαδή «όλα για τον εαυτό μας και τίποτα για τους άλλους».

Όμως οι συνθήκες δεν μοιάζουν φυσιολογικές, κι αυτή την έλλειψη αντίδρασης δεν γνωρίζω αν υπάρχει καμία σύγχρονη θεωρία να την περιγράψει ικανοποιητικά, όπως για παράδειγμα το “δόγμα του σοκ”.

Οι συνθήκες είναι σουρεαλιστικά στρεβλές και περνώ στην δεύτερη παρατήρηση. Στην κυβερνητική πλειοψηφία είναι ένα κόμμα που δεν έχει αποποιηθεί το όνομα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Ακόμα κι αν δεχτούμε λοιπόν πως η κυβέρνηση βρίσκεται σε δεινή διαπραγματευτική θέση και με την πλάτη στον τοίχο, τα στελέχη του κόμματος που θέλει να φέρει αυτό το όνομα θα έπρεπε να πρωτοστατούν στον ξεσηκωμό του κόσμου και τη δημιουργία θυλάκων αντίστασης και προετοιμασίας για πάλη μέχρι εσχάτων.

Τίποτα απ’ αυτά δεν συμβαίνει. Αντίθετα, έχουμε τον Γερούν Ρενέ Βίκτορ Άντον Ντάισελμπλουμ να δηλώνει ανοιχτά τον θαυμασμό του για τον πρωθυπουργό. Αναρωτιέμαι λοιπόν, όταν ο τελευταίος ακούει επαίνους από τον ταξικό του αντίπαλο κολακεύεται; Η εφυΐα δεν του λείπει, είναι δυνατόν να μην αναλογίζεται την τόσο εύστοχη ρήση “πες μου ποιοι σε παινεύουν, να σου πω ποια λάθη έκανες”;

Δημήτρης Κωνσταντίνου

πηγή