Μετά την αποτυχία των Βρετανών πολιτών να ψηφίσουν «σωστά» στο δημοψήφισμα - ώστε να μείνει η χώρα τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση, - έχουν γραφτεί άπειρα κείμενα για το αν οι πολίτες έχουν το δικαίωμα, ή τις γνώσεις, να αποφασίζουν για θέματα που αφορούν τις ζωές τους.
στα μάτια μου και στα αυτιά μου με αυτά που διαβάζω και ακούω.
Τον 21ο αιώνα, 230 χρόνια μετά την Γαλλική Επανάσταση, με τους πολίτες να έχουν πρόσβαση - μέσω Διαδικτύου - σε όλες τις πληροφορίες του κόσμου, υπάρχουν άνθρωποι που υποστηρίζουν πως οι απλοί πολίτες δεν μπορούν να ψηφίζουν για «πολύπλοκα θέματα», όπως η παραμονή της χώρας τους σε μια οικονομική ένωση.
Μα, αφού όλα είναι οικονομία πια, γιατί είναι πολύπλοκο θέμα και γιατί δεν ξέρουν οι πολίτες;
Δεν ζουν οι πολίτες της Βρετανίας - και των άλλων χωρών - τις συνέπειες της συμμετοχής της χώρας τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση;
Δεν υπάρχουν στην Ευρώπη χώρες που έχουν επιλέξει να μην ανήκουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στην Ευρωζώνη, ή σε τίποτα από τα δυο;
Αλήθεια, θυμάστε το δημοψήφισμα που έγινε στην Ελλάδα και αποφασίσαμε οι Έλληνες να μπει η χώρα μας στην τότε ΕΟΚ;
Θυμάστε που ψηφίσαμε για το Μάαστριχτ;
Θυμάστε που ψηφίσαμε και αποφασίσαμε να μπει η χώρα μας στη ζώνη του ευρώ;
Τι, δεν θυμάστε;
Τι, δεν ψηφίσαμε;
Θα θυμάστε, όμως, σίγουρα το περσινό δημοψήφισμα που ψηφίσαμε ΟΧΙ και έγινε αμέσως ΝΑΙ.
Οπότε, καλύτερα που δεν ψηφίσαμε και για τα προηγούμενα, γιατί μπορεί να είχαμε ψηφίσει …λάθος και να έπρεπε η κυβέρνηση και η Ευρωπαϊκή Ένωση να το διορθώσουν.
Ενώ δεν ψηφίζουμε για τα μεγάλα θέματα που αφορούν τις ζωές μας, υφιστάμεθα τις συνέπειες αυτών για τα οποία δεν ψηφίσαμε και δεν αποφασίσαμε εμείς.
Φυσικά, αυτοί που υποστηρίζουν πως οι πολίτες δεν έχουν τις γνώσεις και το δικαίωμα να ψηφίζουν και να αποφασίζουν για θέματα που αφορούν τις ζωές τους, δεν αμφισβητούν καθόλου τις αγορές που αποφασίζουν για τις ζωές των πολιτών κάθε μέρα, χωρίς να τις έχουν εκλέξει οι πολίτες.
Ούτε αμφισβητούν τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών, οι οποίοι δεν είναι εκλεγμένοι από τους πολίτες, για τις ζωές των οποίων αποφασίζουν.
Ξαφνικά, γέμισε ο τόπος Μαρίες Αντουανέτες και Μαντάμ Σουσούδες.
Άνθρωποι που θεωρούν πως η πλέμπα δεν έχει δικαίωμα να ψηφίζει και να αποφασίζει για τη ζωή της.
Μα, το βλέπουμε αυτό.
Οι εκλογές είναι διακοσμητικές.
Οι εκλογές είναι μια παράδοση σαν το χριστουγεννιάτικο δέντρο και τα κάλαντα.
Δεν έχει καμία σημασία ποιον ψηφίζεις, αφού, όποιον και να ψηφίσεις, η πολιτική είναι μια, είναι η ίδια και την έχουν αποφασίσει οι αγορές.
Μια και δεν έχει σημασία ποιον ψηφίζεις, η αποχή φουντώνει παντού -τα ποσοστά αποχής είναι πια εκπληκτικά, - οπότε σύντομα θα τεθεί το ζήτημα αν θα πρέπει να καταργηθούν οι εκλογές που είναι άχρηστες πια.
Θα γίνουν δημοψηφίσματα για το αν πρέπει να καταργηθούν οι εκλογές.
Τούτων δοθέντων, εγώ θέλω να καταδικάσω την ψήφο απ’ όπου κι αν προέρχεται.
Όταν αυτό γίνει μόδα - όπως με τη βία, - να θυμάστε πως ήμουν ο πρώτος που το έκανε.
(Ο ολοκληρωτισμός έρχεται με την συναίνεση - και ουσιαστικά την απάθεια και την αφασία - των πολιτών. Κάποτε απορούσα πως ένας σπουδαίος και θαυμαστός λαός, όπως οι Γερμανοί, ψήφισε τον Χίτλερ, τον θαύμαζε και πέθαινε - κυριολεκτικά - για αυτόν. Τώρα δεν απορώ πια.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου