H λειτουργία της γεωγραφικής περιοχής της Ηπείρου ως λογοτεχνικού μύθου στην πεζογραφία μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, και, ειδικότερα, στην πεζογραφία μυθοποιεί τον ηπειρώτικο χώρο ως γενέθλιο τόπο. Επικεντρωνόμαστε σε εκατόν σαράντα δύο κείμενα οκτώ πεζογράφων που ανήκουν και στις δύο μεταπολεμικές γενιές. Στην πρώτη κατατάσσονται οι...
Δημήτρης Χατζής, Κίμωνας Τζάλλας, Φρίξος Τζιόβας και Γιάννης Δάλλας και στη δεύτερη οι Τάσος Πορφύρης, Χριστόφορος Μηλιώνης, Στέφανος Σταμάτης και Φάνης Μούλιος. Με βάση διάφορες εκδοχές της θεωρίας του λογοτεχνικού χώρου και του λογοτεχνικού μύθου, διακρίνουμε την κειμενική αναπαράσταση της ηπειρώτικης γεωγραφίας σε δύο κατηγορίες: «τόπος-σκηνικό» και «τόπος-φάσμα». Στην πρώτη μελετάμε το άστυ (κυρίως τα Ιωάννινα) και την ύπαιθρο, σε συνάρτηση με τον συμβολισμό που διαθέτουν και με τους αξιακούς κώδικες που μεταφέρουν. Στη δεύτερη ερευνούμε τη φασματική ανασυγκρότηση της Ηπείρου, όταν η μυθοπλασία τοποθετείται σε μη ηπειρώτικη σκηνογραφία (Αθήνα, Γερμανία, Αγγλία). Παρατηρούμε ότι η λογοτεχνική Ήπειρος συμβαδίζει κατά γράμμα με τη βιωμένη Ήπειρο των δημιουργών. Προσεγγίζουμε ακόμη τις αθέατες χωρικές όψεις της ηπειρώτικης παρουσίας: α. την ιστορική διάσταση της Ηπείρου από τη σκοπιά της θεματικής του πολέμου, ιδίως της πολεμικής δεκαετίας του 1940 ως πεδίο εχθρικής δράσης και β. τον συμβολοποιημένο τόπο-Ήπειρο ως πεδίο θετικής δράσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου