Στις 2 Σεπτέμβρη του 1969 έφυγε από τη ζωή ο Νγκουγέν Τατ Θανχ, περισσότερο γνωστός ως Χο Τσι Μινχ, επιφανής προσωπικότητα του βιετναμέζικου και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Γιος οικογένειας κατώτερης κοινωνικής τάξης, γεννήθηκε σε ένα μικρό χωριουδάκι στις 19 Μάη του 1890...
Μετά από προτροπή του πατέρα του έμαθε γαλλικά. Ο πατέρας του του έλεγε ότι για να φανεί ωφέλιμος στην απελευθέρωση της πατρίδας του έπρεπε να μάθει τη γλώσσα και να γνωρίσει τον πολιτισμό των καταχτητών. Σε νεαρή ηλικία ταξιδεύει στην Ευρώπη, στη Μεσόγειο και στην Αμερική και γίνεται μέλος του ΚΚ Γαλλίας.
Φοίτησε στο Κομμουνιστικό Πανεπιστήμιο των Εργαζομένων της Ανατολής της ΕΣΣΔ και στο Ινστιτούτο Λένιν. Υπήρξε αντιπρόσωπος στο 5ο (1924) και στο 7ο Συνέδριο (1935) της Κομμουνιστικής Διεθνούς, ενώ διετέλεσε για χρόνια Α΄ Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος του Βιετνάμ.
Ο Χο Τσι Μινχ (στα βιετναμέζικα «Εκείνος που φωτίζει») ηγήθηκε του κινήματος κατά της Γαλλικής αποικιοκρατίας και της Ιαπωνικής κατοχής. Στις 2 Σεπτέμβρη του 1945 το Βιετνάμ ανακηρύχτηκε Λαοκρατική Δημοκρατία, με πρώτο Πρόεδρο τον κομμουνιστή ηγέτη Χο Τσι Μινχ.
Υπό την καθοδήγηση του Χο Τσι Μινχ, ο λαός του Βιετνάμ διεξήγαγε το σκληρό αγώνα κατά της ιμπεριαλιστικής επέμβασης των ΗΠΑ και κατήγαγε περιφανή νίκη.
Το κείμενο που ακολουθεί είναι από το βιβλίο Χο Τσι Μινχ, εκλεκτά έργα, η διαθήκη του, η βιογραφία του (μετάφραση Πέτρος Πεντελικός, εκδόσεις Μνήμη, χ.χ.).
Αποσπάσματα της διαθήκης του Χο Τσι Μινχ
Οι συμπατριώτες μας στο Νότο και στο Βορρά θα ξανασυγκεντρωθούν κάτου από την ίδια στέγη. Η χώρα μας θα έχει την μεγάλη τιμή να είναι μια μικρή χώρα που σ’ έναν ηρωικό αγώνα νίκησε δυο μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις —Γάλλους και Αμερικάνους— και η συνδρομή της στο κίνημα της εθνικής απελευθέρωσης ήταν έξοχη.
(…) Αφιέρωσα τη ζωή μου υπηρετώντας την επανάσταση. Και όσο η υπερηφάνεια μου είναι μεγαλύτερη σαν βλέπω την ανάπτυξη του διεθνούς κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος, τόσο περισσότερο υποφέρω σαν βλέπω τις διχογνωμίες πού διαιρούν αδερφές – πατρίδες. Ελπίζω το Εργατικό μας Κόμμα ακολουθώντας τις απαιτήσεις της καρδιάς και της λογικής, θα κάνει ό,τι το καλύτερο μπορεί για να βοηθήσει αποτελεσματικά στην αποκατάσταση της ενότητας μεταξύ όλων των αδερφών Κομμάτων που βασίζονται πάνου στο Μαρξισμό – Λενισμό και στον προλεταριακό διεθνισμό.
(…) Σε ό,τι με αφορά, υπηρέτησα την Πατρίδα μου, την Επανάσταση και το Λαό σε όλη μου τη ζωή, με όλη μου την καρδιά και όλες τις δυνάμεις μου. Τώρα, εάν πρέπει ν’ αφήσω αυτόν τον κόσμο, δεν έχω για τίποτα να κατηγορήσω τον εαυτό μου.
Κληροδοτώ μιαν απεριόριστη στοργή σε όλο το λαό, στο Κόμμα, στις ένοπλες δυνάμεις, στ’ ανίψια μου και στις ανιψιάδες μου, στους νέους και στα μικρά παιδιά, και στέλνω αδερφικό χαιρετισμό στους συντρόφους, στους φίλους, στους νέους και στα παιδιά όλου του κόσμου. Η τελευταία μου θέληση είναι:
ολόκληρο το Κόμμα και ολόκληρος ο λαός να παραμείνουν στενά ενωμένα στον αγώνα για την οικοδόμηση ενός ειρηνικού, ενωμένου, ανεξάρτητου, δημοκρατικού και ευημερούντος Βιετνάμ και να συμμετέχουν επάξια στην παγκόσμια επανάσταση.
Χο Τσι Μινχ
Ανόι, 10 Μάη 1969
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου