Δρόμοι του Κρασιού στη Ζίτσα

Εδώ στις υπώρειες της Πίνδου και σε υψόμετρο που κυμαίνεται από τα 500 έως τα 800 μέτρα, εκτείνεται ένας δυσπρόσιτος, μικρός αλλά και χαρισματικός ταυτόχρονα αμπελώνας, από τον οποίο παράγονται κρασιά Ονομασίας Προέλευσης Ανωτέρας Ποιότητας – Ο.Π.Α.Π. – "Ζίτσα"...

Στα άγονα ετούτα εδάφη και στις ιδιαίτερες κλιματολογικές συνθήκες –ιδανικά για την παραγωγή ποιοτικών κρασιών– ευδοκιμεί η λευκή ποικιλία Ντεμπίνα.

Καλλιεργείται στη χώρα μας, εδώ και πέντε αιώνες, με καταγωγή, όπως πιθανολογείται, ιταλική ή αλβανική. Αξίζει πάντως να αναφέρουμε και τις άλλες δύο τοπικές ποικιλίες, τις ερυθρές Βλάχικο και Μπεκάρι.

Η παραδοσιακή οινοποίηση της Ντεμπίνας λοιπόν τη θέλει να δίνει κρασιά με αφρώδη χαρακτήρα και συγκεκριμένα ημιαφρώδη, ημίξηρο.

Δίνει όμως και ήσυχα, ξηρά κρασιά που αν καταναλωθούν φρέσκα, ευωδιάζουν πράσινο μήλο, και μας δροσίζουν με την ευχάριστη οξύτητά τους.

Η πόλη της Ζίτσας ιδρύθηκε στις αρχές του 15ου αιώνα, με σκοπό την απόσχιση των κατοίκων από την οθωμανική κυριαρχία, η παρουσία της οποίας ήταν πάντα έντονη στην καθημερινή ζωή των Ηπειρωτών.

Μέχρι το 17ο αιώνα, η Ζίτσα αποτελούσε οινοπαραγωγική περιοχή, με φημισμένα κρασιά μέχρι την Κωνσταντινούπολη.

Στις εξαγωγές, βοηθούσαν βέβαια πολύ κατά τη μεταφορά, τα βαρέλια που κατασκευάζονταν στο Μέτσοβο – παράδοση που η περιοχή διατηρεί μέχρι σήμερα.

Ήταν λίγο πριν το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν οι κάτοικοι, ετοιμάζονταν να ιδρύσουν ένα οινοποιείο. Η έναρξη του πολέμου όμως, καθυστερεί τα σχέδια τους. Έτσι από το 1950, φτάνουμε στο 1972, όπου οι προσωρινές εγκαταστάσεις του συνεταιριστικού οινοποιείου που ιδρύθηκε, δίνουν τη θέση τους, στο σημερινό οινοποιείο της "Ένωσης".

Το συγκεκριμένο οινοποιείο, διατήρησε ζωντανή και την αμπελοκαλλιέργεια στην περιοχή, η οποία έφθινε ραγδαία, για να φτάσει στα 1200 στρέμματα σήμερα (εντός ζώνης), όταν το 1958 καλλιεργούνταν 10.000 στρέμματα.

Το δεύτερο οινοποιείο της περιοχής, ιδρύεται το 1978, δίπλα στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία.

Ο δημιουργός του Λευτέρης Γκλίναβος, ήταν από τους πρώτους Έλληνες οινολόγους που σπούδασαν στη Γαλλία, παρήγαγε ονομαστά αφρώδη κρασιά, αλλά και ήσυχα, στη συνέχεια, ξηρά κρασιά, με σταθερή ποιότητα.1

Είναι γνωστό επίσης πως ο λόρδος Βύρωνας και ο συνταξιδιώτης του John Hobhouse, πριν από δύο περίπου αιώνες, πέρασαν ένα διήμερο στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία στη Ζίτσα. Το φυσικό περιβάλλον μάγεψε τόσο πολύ τον ιδιόρρυθμο ποιητή, ώστε έγραψε ένα μακροσκελές ποίημα όπου αναφέρει και τους αμπελώνες της Ζίτσας. Ορεινούς, απλωμένους σε πλαγιές, να χαίρονται τη θέα του Ιονίου πελάγους.

 πηγή:1.Gourme 2. Wineroad