Τι συνέβη την 5η Ιουλίου του 2015; - Δημοψηφίσματα με πρωτοβουλία πολιτών

Κάτι πρωτοφανές στη πολιτική ιστορία της χώρας. Εκατόν ενενήντα τέσσερα χρόνια μετά την επανάσταση, για πρώτη φορά, οι Έλληνες αποφάσισαν για ένα συγκεκριμένο πολιτικό ζήτημα κι όχι για το ποιοι θ’ αποφασίζουν στη θέση τους.

Είχαν γίνει και παλαιότερα δημοψηφίσματα σχετικά με τη μορφή του πολιτεύματος (όχι βέβαια για το περιεχόμενό του). Πέρυσι, όπως και στα προηγούμενα, δεν επρόκειτο για δημοψήφισμα που προκάλεσαν πολίτες αλλά για ένα δημοψήφισμα μετά από...
 
κυβερνητική πρωτοβουλία. Παρ’ όλ’ αυτά, όχι μόνο ο λαός, αλλά και οι πολιτικοοικονομικές ελίτ θεώρησαν τη διαδικασία ως γνήσια έκφραση της λαϊκής βούλησης. Γι’ αυτό και προσπάθησαν να την επηρεάσουν ακόμα και με απροκάλυπτα αντιδημοκρατικές μεθόδους, όπως η διατεταγμένη λειτουργία μέσων μαζικής επικοινωνίας.

Έχουν εκφραστεί αρκετές ενστάσεις επί της διαδικασίας του δημοψηφίσματος. Ας τις δούμε μία μία.

Ι. Δεν υπήρξε χρόνος για διαβούλευση. Μόνο 5 μέρες.

Λάθος. Η διαβούλευση διαρκούσε ήδη 5 χρόνια. Όχι μόνο ήταν γνωστές οι θέσεις των εταίρων και δανειστών όπως και όλων των επαγγελματιών της εγχώριας πολιτικής σκηνής, αλλά ήδη εφαρμόζονταν οι σχετικές πολιτικές. Είχαν μάλιστα φέρει και καρπούς. Τα ελλείμματα είχαν μειωθεί, το ΑΕΠ επίσης. Αλλά και η ανεργία ήταν σταθερά πάνω από 24%. Τι χρεία άλλων μαρτύρων είχαμε για να λάβουμε την σχετική απόφαση;

ΙΙ. Το δημοψήφισμα δεν είχε αντικείμενο ή/και το ερώτημα ήταν ασαφές. Η πρόταση είχε αποσυρθεί απ’ τον ίδιο τον Γιουνκέρ.

Κι όμως τα μέτρα εξακολούθησαν να είναι πάνω στο τραπέζι. Ήταν μέτρα εσωτερικής υποτίμησης και αποπληθωρισμού. Ήταν μέτρα λιτότητας και επομένως η απάντηση που έδωσαν οι Έλληνες πολίτες εξαιρετικά σαφής. Όχι στα μέτρα λιτότητας.

Σχεδόν όλοι οι Έλληνες επαγγελματίες πολιτικοί και οι δανειστές (ΕΚΤ, ΔΝΤ, κ.λ.π.) έκαναν πως δεν κατάλαβαν. Υπέγραψαν ένα μνημόνιο χειρότερο απ’ του Γιουνκέρ και έστριψαν, το Σεπτέμβρη του 15, δια των βουλευτικών εκλογών. Υποστήριξαν μάλιστα και εξακολουθούν να υποστηρίζουν ότι σ’ εκείνες τις εκλογές οι Έλληνες πολίτες ενέκριναν το μνημόνιο που εκείνοι υπέγραψαν και έκτοτε υλοποιούν. Στις βουλευτικές εκλογές όμως, όπως είναι γνωστό, οι πολίτες εκλέγουν τους διαχειριστές των πολιτικών ζητημάτων για την επόμενη τετραετία. Δεν εγκρίνουν συγκεκριμένες συμφωνίες που έχουν ήδη υπογραφεί απ’ τους προηγούμενους διαχειριστές.

Αν ήθελαν έγκριση της συμφωνίας τους ας ξαναρωτούσαν τους πολίτες. Εδώ έμειναν. Δε φύγανε ! ! Κι ήταν απλό. Δίπλα στη κάλπη για την εκλογή των νέων μελών του κοινοβουλίου ας έβαζαν κι άλλη μια κάλπη για την έγκριση ή όχι του νέου μνημονίου λιτότητας που είχαν υπογράψει τον Αύγουστο. Αλλά δεν ήθελαν.

ΙΙΙ. Με το δημοψήφισμα η κυβέρνηση επιζητούσε να μεταθέσει τη δική της ευθύνη για τη τύχη της χώρας στις πλάτες του ελληνικού λαού.

Όμως εμείς, όπως κάθε δημοκράτης, ακριβώς αυτό θέλουμε. Όλη την ευθύνη στους ώμους των πολιτών. Μόνο οι ανήλικοι δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη για τα ζητήματα που τους αφορούν. Άλλωστε τι πολίτευμα είναι αυτό στο οποίο την ευθύνη για κρίσιμες επιλογές την έχουν οι λίγοι;

Δεν είχε αρνητικά λοιπόν η όλη διαδικασία; Είχε. Ένα, αλλά κρίσιμο. Δεν έγινε σεβαστή η θέληση του ελληνικού λαού. Μάλιστα αρκετοί φίλοι καλόπιστα μας λένε: ορίστε, σας κάναμε τη χάρη. Είχατε το δημοψήφισμα που θέλατε. Ποιο ήταν όμως το αποτέλεσμα; Μια απ’ τα ίδια.

Τι απαντάμε; Τι προτείνουμε;

Είναι πασιφανές πως δεν υπάρχει λαϊκή κυριαρχία. Δεν είμαστε εμείς, οι πολίτες, τ’ αφεντικά σ’ αυτή τη χώρα. Άλλοι έχουν τον τελευταίο λόγο κι όχι εμείς.

Ποιο θάναι το από δω και πέρα λοιπόν; Ποιες επιλογές έχουν οι πολίτες όταν η θέλησή τους δεν γίνεται σεβαστή;

Δεν έχουν πολλές. Δύο μόνον.

1η επιλογή: Μπορούν να πάψουν να ’ναι πολίτες και να περιπέσουν στη θέση ενός καταναλωτή, ενός ιδιώτη, ενός υπηκόου αποδεχόμενοι πως αυτό το παιχνίδι “είναι πολύ μικροί για να τ’ αλλάξουν”.

2η επιλογή: Να επιβάλλουν τη θέλησή τους σε όλους όσους τους αντιτίθενται. Πώς; Με δημοψηφίσματα κατά ριπάς.

Αυτό που προτείνουμε δεν είναι δημοψηφίσματα κυβερνητικής πρωτοβουλίας. Στην αναβροχιά βέβαια καλό και το χαλάζι. Αλλά δεν φθάνει. Δεν μας αρκεί. Μόνο κάνοντας βήματα προς τη δημοκρατία θα ικανοποιηθούν οι ανάγκες όλων των πολιτών. Χρειαζόμαστε τη συνταγματική θεσμοθέτηση των δημοψηφισμάτων πρωτοβουλίας πολιτών για

– να ακυρώνουμε εμείς οι πολίτες τους νόμους της βουλής που μας βλάπτουν

– να κάνουμε νόμο του κράτους το δίκαιο των πολλών,

και τέλος το σημαντικότερο

– για να μπορούμε με τα δημοψηφίσματα ανάκλησης να στέλνουμε σπίτι τους όποιους επαγγελματίες πολιτικούς δεν συμμορφώνονται με τις υποδείξεις – αποφάσεις των πολιτών.

Αλεξόπουλος Διονύσης

πηγή