Στο πέρασμα των αιώνων, τον Οκτώβριο, οι βοσκοί οδηγούν τα κοπάδια τους από τα κρύα βουνά προς τον κάμπο, για να περάσουν το χειμώνα. Ο Σπύρος, 45 ετών, ανήκει στη νέα γενιά που πλέον μεταφέρει τα ζώα με τρένο. Αυτός όμως δεν θέλει να το κάνει αυτό, κι έτσι αφιερώνει μια εβδομάδα σε ένα χρόνο για να περπατήσει τη διαδρομή με τα ζώα του. Παρέα με τους δύο βοηθούς του, και αφού έχουν πρώτα φορτώσει τα άλογα με κουβέρτες, τρόφιμα και άφθονη ρακί, ξεκινούν...
Ξεκινούν πάντα κατά το σούρουπο, ενώ όταν πέφτει το σκοτάδι σταματούν και κατασκηνώνουν έξω στην ύπαιθρο, όπου κοιμούνται κάτω από ένα κομμάτι νάιλον, σε ένα κρεβάτι φτιαγμένο από κλαδιά. Αυτό κρατάει για μέρες. Τα πρωινά, η σύζυγος και τα παιδιά του τον συναντούν με το αυτοκίνητο σε κάποιο σημείο της διαδρομής για να του φέρουν τροφή και νερό. Αυτός τους ενημερώνει με το κινητό του για την ακριβή τοποθεσία που βρίσκεται. Η οικογένεια δεν κάθεται πολύ μαζί του, και σύντομα επιστρέφει στο σπίτι. Μερικές φορές το ταξίδι γίνεται δύσκολο, καθώς οι βοσκοί και τα ζώα χρειάζεται να διασχίσουν ποτάμια και να ξεπεράσουν διάφορα εμπόδια, όπως λάσπη, πέτρες και ανώμαλους δρόμους. Το σημαντικό είναι η μετάβαση – από τη μία εποχή στην άλλη, από τη μία γενιά στην άλλη. Αλλά το πιο κρίσιμο είναι να μην ξεχνάει κανείς τις ρίζες του, τα έθιμα και τις παραδόσεις του, να μην ξεχνάει την πολιτιστική του ταυτότητα.
Το φωτορεπορτάζ του Δημήτρη Ραπακούση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου